Japonya’nın Kış Çileklerinin Arkasındaki Sır

MINOH, Japonya – Çilekli kek. Çilekli mochi. Çilek à la mode.

Bunlar yaz keyfi gibi gelebilir. Ancak Japonya’da, çilek mahsulü kışın zirveye ulaşır – en kusursuz meyvelerin özel hediyeler olarak verilmek üzere her biri yüzlerce dolara satıldığı, mükemmel meyvelerin soğuk bir mevsimi.

Japonya’nın çilekleri çevresel bir bedelle geliyor. Çiftçiler, kış aylarında yapay bir bahar yaratmak için mevsim dışı lezzetlerini dev, gaz yakan ısıtıcılarla ısıtılan devasa seralarda yetiştiriyor.

Osaka’nın hemen dışında, Japonya’nın Minoh kentinde bir çilek çiftçisi olan Satoko Yoshimura, “Pek çok insanın kışın çilek yemenin doğal olduğunu düşündüğü bir noktaya geldik” dedi ve geçen sezona kadar tüm kış boyunca serasını ısıtmak için gazyağı yaktı. , sıcaklıklar donma noktasının çok altına düştüğünde.

Ancak ısıtıcısının deposunu yakıtla doldurmaya devam ederken, “Ne yapıyoruz?”

Meyve ve sebzeler elbette dünyanın her yerinde seralarda yetiştirilmektedir. Japon çilek endüstrisi bunu o kadar aşırı bir noktaya taşıdı ki, çoğu çiftçi, gerçek büyüme mevsimi olan çok daha az kazançlı olan daha sıcak aylarda çilek yetiştirmeyi bıraktı. Bunun yerine, yaz aylarında Japonya çilek arzının çoğunu ithal ediyor.

Bu, yıl boyunca taze ürünlere yönelik modern beklentilerin, sıcaklıklar düşerken bile çilek (veya domates veya salatalık) yemenin karşılığında nasıl şaşırtıcı miktarda enerji gerektirebileceğinin bir örneğidir.

Birkaç on yıl öncesine kadar, Japonya’nın çilek mevsimi ilkbaharda başlar ve yaz başlarına kadar devam ederdi. Ancak Japon pazarı geleneksel olarak ton balığından pirince ve çaya kadar sezonun ilk ürünlerine veya “hatsumono” ürünlerine yüksek bir değer biçmiştir. Hatsumono mantosuna sahip olduğunu iddia eden bir mahsul, normal fiyatların kat kat fazlasını getirebilir ve hatta medyada hararetli haberlere neden olabilir.

Ülkenin tüketim ekonomisi yükselirken, hatsumono yarışı çileğe de sıçradı. Çiftlikler, çileklerini piyasaya daha erken ve daha erken getirmek için rekabet etmeye başladı. Tokyo merkezli bir çilek danışmanlık firması olan Ichigo Tech’in CEO’su Daisuke Miyazaki, “Yoğun çilek sezonu Nisan’dan Mart’a, Şubat’tan Ocak’a kadar sürdü ve sonunda Noel’i vurdu” dedi.

Şimdi, çilekler, Aralık ayı boyunca ülke genelinde satılan Noel pastalarını süsleyen Japonya’da önemli bir Noel ürünüdür. Bay Miyazaki, bazı çiftçilerin kasım ayında sezonun ilk çileklerini göndermeye başladığını söyledi. (Son zamanlarda, mükemmel Japon markalı çilek Oishii (“lezzetli” anlamına gelir), TikTok tarafından ünlü hale geldi, ancak New Jersey’de bir ABD şirketi tarafından yetiştiriliyor.)

Japonya’nın dondurucu havalarda çilek yetiştirmeye yönelmesi, çilek çiftçiliğini önemli ölçüde daha fazla enerji yoğun hale getirdi. Japonya’daki çeşitli ürünlerle ilişkili sera gazı emisyonlarının analizlerine göre, çileğin emisyon ayak izi kabaca üzümünkinin sekiz katı ve mandalina portakalınınkinin 10 katından fazladır.

Batı Japonya’daki Shiga İli Üniversitesi’nde çevre bilimleri araştırmacısı olan ve ürün emisyonları çalışmasına liderlik eden Naoki Yoshikawa, “Her şey ısınmaya bağlı” dedi. “Ve nakliye veya gübre üretmek için gerekenler dahil olmak üzere her yönü inceledik – o zaman bile ısıtma en büyük ayak izine sahipti.”

Bunun gibi örnekler, yerel yemek yeme fikrini, yani çevre bilincine sahip bazı müşterilerin benimsediği, kısmen nakliyeyle ilgili yakıtı ve kirliliği azaltmak için nispeten yakınlarda üretilen yiyecekleri satın alma fikrini karmaşıklaştırıyor.

Michigan Üniversitesi’nde iklim, gıda ve sürdürülebilirlik konularına odaklanan bir profesör olan Shelie Miller, genel olarak gıda taşımacılığının, üretilme biçiminden daha az iklim etkisine sahip olduğunu söyledi. Örneğin bir araştırma, İngiltere’de yerel olarak ısıtılmış seralarda yetiştirilen domateslerin, İspanya’da (dış mekanda ve mevsiminde) yetiştirilen ve İngiliz süpermarketlerine sevk edilen domateslere kıyasla daha yüksek karbon ayak izine sahip olduğunu buldu.

İklim kontrollü seraların faydaları olabilir: Daha az arazi ve daha az pestisit kullanımı gerektirebilir ve daha yüksek verim sağlayabilirler. Ancak, Profesör Miller’in dediğine göre, “Hem mevsiminde hem de yerel olarak yiyebiliyorsanız bu idealdir, böylece yiyeceğiniz büyük enerji harcamaları yapmak zorunda kalmadan üretilir.”

Japonya’da kışın çilek yetiştirmek için gereken enerjinin sadece bir iklim yükü olduğu kanıtlanmamıştır. Ayrıca, özellikle yakıt maliyetleri yükselip çiftçilerin kar hanesine zarar verdiği için, çilek yetiştiriciliğini pahalı hale getirdi.

Berry çeşitlerinin araştırılması ve geliştirilmesi ve ayrıntılı markalama, çiftçilerin daha yüksek fiyatlar almasına yardımcı olarak bu baskıların bir kısmının hafifletilmesine yardımcı oldu. Japonya’da çilek çeşitleri Beni Hoppe (“kırmızı yanaklar”), Koinoka (“aşk kokusu”), Bijin Hime (“güzel prenses”) gibi tuhaf isimlerle satılmaktadır. Hediyeler.

Tokyo’nun kuzeyinde, Japonya’daki diğer tüm çileklerden daha fazla çilek üreten bir il olan Tochigi, Tochiaika adını verdiği yeni bir çilek çeşidiyle hem iklim hem de maliyet sorunlarının üstesinden gelmek için çalışıyor. ”

Tochigi’nin Çilek Araştırma Enstitüsü’ndeki tarım araştırmacıları tarafından yapımı yedi yıl süren yeni çeşit daha büyük, hastalığa karşı daha dirençli ve aynı girdilerden daha yüksek verim üreterek onları daha enerji verimli hale getiriyor.

Tochiaika çilekleri ayrıca daha sıkı bir kabuğa sahiptir, nakliye sırasında hasar gören çilek sayısını azaltır ve böylece iklimsel sonuçları da olan gıda israfını azaltır. Çileklerin çoğunlukla Kaliforniya ve Florida gibi daha sıcak iklimlerde yetiştirildiği Amerika Birleşik Devletleri’nde, çilek alıcıları, kısmen ne kadar kırılgan olduklarından dolayı mahsulün tahminen üçte birini çöpe atıyor.

Ve Tochigi’deki bazı çiftçiler, ısıtıcılar yerine “su perdesi” denen bir şey kullanıyor; seraların dışını kaplayan, içerideki sıcaklıkları sabit tutan bir su damlası, ancak bunun için bol miktarda yeraltı suyuna erişim gerekiyor. Tochiaika çileğinin geliştirilmesine yardımcı olan ekibin bir üyesi olan Takayuki Matsumoto, “Çiftçiler yakıt maliyetlerinden tasarruf edebilir ve küresel ısınmayla mücadeleye yardımcı olabilir” dedi. “İdeal olan bu.”

Başka çabalar da var. Kuzeydoğudaki Sendai kentindeki araştırmacılar, çilek seralarının içindeki sıcaklığı sıcak tutmak için güneş enerjisinden yararlanmanın yollarını araştırıyorlar.

Minoh’daki çilek çiftçisi Bayan Yoshimura, 2021 kışında devasa endüstriyel ısıtıcısını ortadan kaldırmak istediğine karar vermeden önce on yıl çiftçilikte çalıştı.

Birinin genç annesi, diğeri yolda, pandeminin kilitlendiği günlerin çoğunu iklim değişikliğini okuyarak geçirmişti. 2018’de kocasıyla birlikte işlettiği çiftlikteki domates tarlasını harap eden bir dizi yıkıcı sel, onu ısınan bir gezegenin tehlikelerine karşı da uyandırdı. “Çocuklarımın iyiliği için çiftçilik yapma şeklimi değiştirmem gerektiğini fark ettim” dedi.

Ancak dağlık Minoh’ta sıcaklıklar, çilek bitkilerinin normalde uykuda kalacağı seviyeler olan 20 Fahrenheit derecenin veya yaklaşık eksi 7 Santigrat derecenin altına düşebilir. Bu nedenle, kazançlı kış aylarında fosil yakıtlı ısıtma kullanmadan çileklerini göndermenin başka bir yolunu bulmak için tarımsal araştırmalara daldı.

Çileklerin sıcaklıkları bitkinin taç olarak bilinen bir kısmı veya bitkinin tabanındaki kısa kalınlaşmış gövde aracılığıyla algıladığını okudu. Tacı donma sıcaklıklarından korumak için genellikle sabit bir sıcaklıkta kalan yeraltı suyunu kullanabilseydi, endüstriyel ısıtmaya güvenmek zorunda kalmayacağını tahmin etti.

Bayan Yoshimura, çilek yataklarını basit bir sulama sistemiyle donattı. Geceleri ekstra yalıtım için çileklerini plastikle kapladı.

Xiulian uygulama yöntemlerinin devam eden bir çalışma olduğunu vurguluyor. Ancak meyveleri Aralık ayında soğuğa dayandıktan sonra, serasının bir köşesinde hazır bekleyen endüstriyel ısıtıcıyı alıp sattı.

Şimdi, “ısıtılmamış” çilekleri için yerel tanınırlık kazanmaya çalışıyor.  “Doğal olduğu zaman çilek yapabilsek güzel olurdu,” dedi.