Euronews Culture, Charli XCX’in 15 parçayla dışarıda geçirilen bir geceyi yeniden yaratmaya yönelik ustaca bir girişim olan altıncı albümü ‘Brat’ hakkındaki kararını açıkladı.
Charli XCX bugünlerde bir sanatçının hayali.
Karantina albümü ‘Şimdi Nasıl Hissediyorum’ onun kişisel hayatına ve pandemik karantina kısıtlamalarına nasıl tepki verdiğine dair bir fikirdi. Bunu 2021’de hem sektöre bilinçli bir göz kırpma olan hem de daha ilginç müzikal kimliğine kendi kendine empoze ettiği bir sınırlama sunan küstah ticari odaklı ‘Crash’ ile takip etti.
Şimdi altıncı albümü ‘Brat’ ile geri döndü ve kulüp sahnesi estetiğine yaslanan ve sesini kendisine daha benzersiz bir şeye dönüştüren bir şey yarattı. Bu, dışarıda geçirilen büyük bir gecenin duygusal karmaşasını yeniden yaratmaya yönelik senfonik bir girişim ve işe yarıyor. Gerçekten çalışıyor.
Burada sektördeki statüsünü yeniden tartışmak yerine, hadi konuya geçelim. ‘Velet’, ısrarcı bir çılgın ritimle koro ismi kontrol edilen Julia Fox gibi karakterlerin yanı sıra bir “internet kızı” olarak kültürel yerleşimiyle oynayan tek ‘360’ ile başlıyor.
Bu daha sonra, geç ama sürekli etkili olan SOPHIE de dahil olmak üzere yapımcılarının ve şirket arkadaşlarının isimlerini kontrol etmeye devam eden basit bir hiperpop şarkısı olan ‘Club Classics’e geçiyor. Buradaki şarkıların çoğu gibi, açıkça basit olan şarkılar bile hala daha karmaşık, şekil değiştiren bir melodiye dönüşüyor.
Buradaki her şey, bir kulüp marşının temel önermesini hem kültürün kutlanmasına hem de arkasında oynadığı karakterin bilinçli eleştirisine dönüştürüyor. ‘Sympathy Is A Knife’ bu kalıbı onun güvensizliğini anlatan şarkı sözleriyle devam ettiriyor, hatta bazı noktalarda nişanlısı George Daniel’in grup arkadaşı Matty Healy ile kısa süreliğine çıkan Taylor Swift’e karşı düşmanlığını ima ediyor; bireysel davranışlarından ziyade şöhretinin ağırlığı nedeniyle.
‘I Might Say Something’ sınıflandırmadan kaçıp “Ünlüyüm ama pek değil / Ama arka plan için mükemmelim” gibi dizeleri Billie Eilish’e benzer bir yavaş çekime dönüştürdüğü için yine kurnazca kişisel bir albüm. Albümün, hırıltılı kulüp marşları yaratmak için tüm tanıdık numaralarını (tekrarlanan koro dizeleri, vurgulu vuruşlar ve bilinçli otomatik ayarlama) kullanan ‘Talk Talk’ ve ‘Von Dutch’ ile her zamanki çılgın enerjisine geri dönmesinden önce kısa bir ara var. ‘Von Dutch’, ironik bir yüz buruşturma ile özellikle 2000’lerin başındaki harika bir pastiş.
Onun dökümünü dinlerken ortalıkta dolaşmaya başlamamak neredeyse imkansızdır ve bu sadece onu masa başında dinlemek demektir. Bu albümün kirli bir kulübün gürültülü, nemli atmosferinde nasıl dönüşeceği görülmeye değer.
XCX, ‘Velet’ üzerinden basit fikirleri benzer temalar üzerinde oynayan kulak kurtlarına dönüştürmenin yollarını buluyor. Halkın gözündeki güvensizlikleri (“Geri Sar”) ve ardından aşka olan derin özlemleri (“Her Şey Romantik”) var ve bunların hepsi, bir kulüp atmosferinde gevşemeye çalışırken hissettiğini hayal ettiğiniz duygulara etki ediyor.
Albüm baştan sona dışarıda geçirilen bir gecenin doğal gerilimiyle çalıyor. Her melodi, övüngen ritimler ve sadeleştirilmiş kişisel içgörüler arasında girip çıktıkça, dışarı çıkmayı bu kadar bağımlılık yaratan gerilimi hissediyorsunuz. Bu, kulübün kapılarının ötesinde normal bir şekilde dönen, gerçek dünyanın sıradanlığı üzerinde dans pisti coşkusu için verilen mücadeledir.
En dokunaklı anlardan biri, XCX’in, 2021’de aniden ölen, çığır açan hiperpop sanatçısı arkadaşı ve akranı SOPHIE ile olan ilişkisini anlatan bir şarkı olan ‘So I’. SOPHIE’nin ölmeden önce kaçırdığı son telefon görüşmesini hatırlıyor ve XCX’in şarkıları için yapabileceği öneriler (“Make it fast”).
Bu, Charli XCX’in albümün ikinci yarısına başlamadan önce yas tuttuğu, tempoda, kişisel içgörüde ve katarsiste bir artışa işaret eden, tıpkı bir kulüpte uzun bir gecenin ilerleyişi gibi dokunaklı bir an.
Albümün son dört parçası albümün en güzel anlarını oluşturuyor. Yorumları işe yarıyor çünkü önceki 11 şarkı, gece saat 2 civarında gelen o terli, patlayıcı ve açık sözlü iç kazıları kopyalayan bir son sunmak için bu noktaya kadar o coşkulu gerilimi oluşturdu.
‘B2B’ çılgın bir melodinin başyapıtıdır. Vokal hattındaki tekrarlama hiçbir zaman kendini tekrarlanamayacak kadar inceltmiyor, beklenmedik bölgelere geçmeden önce her zaman elini aşırı çalmaya yöneliyor. Albümün öne çıkan parçası.
Bunu, ilk başta adı geçen kötü kızlara yönelik bir itham gibi görünen şeyi bir mısra olarak ele alan benzer şekilde çarpık ‘Kötü Kızlar’ izliyor. XCX için önemli olan tüm sorunlu kadınların kutlandığı bir kutlama haline geldikçe “kız kızı” olmama suçlamaları ortadan kalkıyor.
Sonunda albüm, XCX’in orkestrasyonlu gecesinin mükemmel bir şekilde yeniden tasavvuruyla sona eriyor. ‘Her Zaman Düşünüyorum’, bir arkadaşı anne olurken hayatı boyunca parti yaparak daha büyük bir şeyi kaçırdığına dair korkularının samimi bir tartışması. “Çünkü belki bir gün yapabilirim / Eğer zamanım dolmazsa / Tüm özgürlüğümü kaçırmama sebep olur mu?” gecenin ilerleyen saatlerinde sigara içilen bir alanda bir arkadaşınıza yapacağınız kabulün tam da türüdür.
Işıklar tekrar açılmadan ve sabahın erken saatlerinde gündelik yaşamlarını sürdüren insanların yanından eve yürümek zorunda kalmadan önce, dans etmek için son bir şans için bu düşünceleri bir kenara bırakmalısınız. Albüm kapanışı ‘365’, açılış ‘360’ın ritmini yeniden ele alıyor ancak artık her şey çevrilmiş durumda. Uyuşturucuyla aşılanmış yapışkan zemin katarsisinin utanmaz bir kutlaması bu.
Charli XCX, dünyanın gözden kaybolduğu ve önemli olan tek şeyin anın olduğu gecenin zirvesinde her şeyi bitiriyor.
