Donald Sutherland’ı hatırlamak: Gerçek bir yıldızı tanımlayan bir Venedik parıltısı

2019 yılında Venedik Film Festivali’nde Donald Sutherland ile tanışma mutluluğunu yaşadım.

Giuseppe Capotondi’nin hak ettiği değeri görmeyen polisiye gerilim filmi 76. sezonun kapanış filmi için etkinliğe katılıyordu. Yanık Turuncu Sapkınlık . O yıl basına gösterilen son filmlerden biriydi ve yıldızlı kadro, son basın konferanslarından biri için Lido’ya doğru yola çıkmıştı.

Açıkçası ilgi odağı filmde rol alan ve basın odasına girdiğinde biraz gösteri yapan Mick Jagger’dı. Onu yönetmen ve rol arkadaşları Claes Bang, Elizabeth Debicki ve büyük Donald Sutherland izledi.

İçeri girdiğinde ilk düşüncem muhteşem beyaz sakalının yokluğu oldu, çünkü bu temiz traşlı bir Donald’dı. 70’lerde zorlu bıyıklarının bazı ağır işleri halletmesinin ardından daha sonraki yıllarda görünüşünü tanımlayan o imparatorluk sakalında her zaman benim için bunu yapan bir şeyler vardı. Bu ona çok az kişinin bu kadar görkemli bir şekilde başarabileceği seçkin bir ağırbaşlılık havası kazandırdı.

Kendisine yöneltilen bir avuç soruyu her zaman soğukkanlılıkla ve gözlerinde haylaz bir parıltıyla yanıtladı. Bu özelliği ve gülümseme şekli onu beyazperdede görmekten bu kadar keyif alıyordu, özellikle de içinde yaşadığı karakterlerin hain bir gündemi varken.

Basın toplantısı bittiğinde tedirgin olmaya başladım. Yeteneklerle bire bir tanışmadan önce genellikle çok fazla endişelenmem ama bu da o durumlardan biriydi.

Bu, adına neredeyse 200 kredisi olan ve 50 yılı aşkın süredir sektörde olan bir adamdı. Ve menzili etkileyiciydi. Her sahneyi kendisine ait kılmakla kalmayıp, her şeyi oynayabilen oyunculardan biriydi. İşkence gördü. Nazik. Sevgili. Zalim. Lider adam. Grup oyuncusu. Herhangi bir şey.

90’larda onun çıktılarıyla büyümüştüm – JFK, Altı Derece Ayrılık, Boş zamanı olmakve “suçlu bir zevk” olarak tanımlanabilecek bir şey – eğer böyle bir şeyin var olduğuna inansaydım: doğaüstü gerilim Düşmüş . Onun hakim varlığı her şeyi daha iyi hale getirdi. Ama favorilerim, gerçekten değer verdiklerim onun 70’lerdeki şampiyonluklarıydı Şimdi BakmaVe Vücut Hırsızlarının İstilası.

Bir korku delisi ne yapmalıdır?

Bu iki film benim için türün temel öğeleri olmaya devam ediyor ve Nicolas Roeg’in yönetmenliğinde ekrana getirilen en yıkıcı keder tasvirlerinden birini veren adamla ve filmin sonunda çığlık atan bir zamanlar insan olan adamla tanışacağımı bilerek. Philip Kaufman’ın klasik bilimkurgu korku filmi beni biraz taşikardiyordu.

Donald Sutherland, Vücut Hırsızlarının İstilası (1978)

Odaya girdiğimde bunu gördü, çünkü beni selamlamak için ayağa kalkan bu devasa figürün üzerimde yarattığı etkiyi gizleyemedim.

Ne beklediğimi bilmiyorum. Belki eski günlerinde daha kambur olurdu. Ama bu yine de sayısız kez ekrana hakim olduğunu gördüğüm 1,80’lik yakışıklı varlıktı.

Mülakat iyi geçti, zorunlu sorular da vardı. Yanık Turuncu SapkınlıkLondra Müzik ve Dramatik Sanat Akademisi’nde okuduğu dönem ve Açlık Oyunları serisindeki sahne çalan Başkan Snow karakteriyle yeni nesil film hayranları tarafından benimsenmesi konusunda nasıl hissettiği hakkında biraz sohbet etmekle başlayalım. .

Ona Venedik’e geri dönmesini sorduğumda hiçbir beklentiyi boşa çıkarmadım. Şimdi BakmaLuchino Visconti’nin yanında Venedik’te ölümve Iain Softley’in Güvercinin Kanatları Şehrin kendine özgü cazibesini yakalamayı başaran, La Dominante’ye her adım attığımda aklımda kalan klasik Venedik filmlerinden biri. Burası zaten bir film seti gibi, güzelliği neredeyse gerçek dışı. Şimdi Bakmabunu yakaladı.

Onunla Venedik’te röportaj yapacak olmam bunu benim için daha da özel kılıyordu. Kızının cesedini göletten çıkardığı yürek parçalayıcı sahneyi hatırladım; Julie Christie’yle olan bu erotik sahneler, sadece otantik hissettirmekle kalmıyor (seksin simüle edilmediğine dair ısrarlı söylentiler vardı), aynı zamanda onlara ayrı bir hüzün havası da veriyordu, çünkü bu, ilişkilerin boğucu ağırlığı altında ilişkilerini yeniden kurmaya çalışan bir çiftti. düşünülemez keder; ve kırmızı ceketli, ustura gibi mutlu cücenin Venedik sokaklarının sisli labirentlerinde ortaya çıktığı o kabus dolu an.

Donald Sutherland Şimdi Bakma (1973)

Zamanımız dolduğunda, onun günün son röportajı olduğumu fark ettim. Bana iyi günler diledi, önümden yürüdü ve binadan çıktı.

A-lister’ların bir sonraki etkinliklerine veya otellerine gitmeden önce bir tür mini hayran bölgesi var ve her zaman bir imza veya selfie almak için bekleyen birkaç meraklı var.

2017’de hayal kırıklığı yaratan bir deneyim yaşadım (Sutherland’ın da film için Venedik’te olduğu yıl) Boş Zaman Arayan Helen Mirren ile birlikte). Az önce genç ve aranan bir yıldızla röportaj yapmıştım; bu makalenin amaçları doğrultusunda adı gizli kalacak. Birkaç dakika önceki röportajımızda fandomu ne kadar anladığını ve ona değer verdiğini fışkırttıktan sonra, tam da bu hayran bölgesindeki adanmışlardan oluşan bir cemaatin yanından geçti. O zamanlar yine de samimi gelen, prova edilmiş bir cevap.

Onun bu umursamazlığı, kötü bir gün geçirmesine, başka bir programa yetişmek zorunda kalmasına ya da sadece benim gibi eleştirmenlerle konuşmaktan bıkmış olmasına ve aynı yanıtların çoğunu tekrarlamaktan umutsuzluğa kapılmasına bağlanabilirdi.

Anlaşılabilir, ancak bölgeyle birlikte geliyor. Ünlü olun ve kendinizi sayısız kişinin yalnızca hayal edebileceği bir işi yaparak milyonlar kazanmanın nadir bir konumunda bulun ve bunun birkaç yükümlülüğü de beraberinde getirmesi kaçınılmaz. Beğenmedin mi? Bir ofiste çalışın.

Ama kibarca el sallamadı bile.

Donald Sutherland’da böyle bir şey yok. Elimde saat, ben ürkütücü bir şekilde sahneyi izlerken, o tam 20 dakikasını el sıkışarak, sohbet ederek, fotoğraf imzalayarak, fotoğraf çekmek için poz vererek geçirdi.

Buna gerek yoktu. Adı ve kariyeri kendi adına konuşuyordu ve bu yaşta, küçük kalabalığı hızlı bir şekilde kabul etme ve kendi neşeli yoluna devam etme hakkına fazlasıyla sahipti. Ancak bir sonraki Hollywood yıldızının binadan çıkmasını bekleyen insanlarla olan etkileşimleri, onlarla nazik ve samimi bir şekilde iletişim kurması yürekleri ısıtıyordu.

Açlık Oyunları serisindeki Donald Sutherland

Donald Sutherland’ı bir aktör olarak çok yönlülüğü ve ayırt edici karizması, hem nazik hem de görünüşte uğursuz olarak şekillendirebildiği arsız okul çocuğu gülümsemesi ve hatta bir zamanlar kaplan gibi ama evcilleştirilmiş sakalının benim için hâlâ kaba hedeflerini belirlemesi nedeniyle hatırlayacağım. .

Ama hepsinden önemlisi, hayranlarına ve film severlere borcunu ödemek için zaman ayırdığı, sadece zanaatını açıkça seven değil aynı zamanda başarısını kısmen bu işi yapan insanlara borçlu olduğunu bilen bir adamın ölçüsünü işaret ettiği o anı hatırlayacağım. onu bir sanatçı olarak izledi ve kutladı. Gerçek bir yıldız.

Donald Sutherland – 17 Temmuz 1925 – 20 Haziran 2024.