Birçok Kuzey Amerikalıya birkaç dakikalığına güneşi söndürmüş gibi görünecek olan 8 Nisan’daki tam güneş tutulması şimdiden geniş bir gölge oluşturmaya başladı.
Yurt dışından seyahat etmeyi planlayan gökyüzü gözlemcileri bir yana, ABD vatandaşlarının dörtte birinin tutulmanın en eksiksiz görülebileceği çeşitli yerlere seyahat etmesi bekleniyor.
Peki, 2044’te tekrar gerçekleşecek olan bu etkinlik neden bu kadar çok ilgi görüyor ve bu geziye katılamayanlar için popüler haber ve yayın platformlarında canlı yayınları zaten onaylanıyor?
Dünyanın, para kazandırdığı sürece neredeyse her türlü olayı teşvik etme yeteneğiyle bilinen bir bölgesinde gerçekleşmesinin yanı sıra, tutulmaların sanatta ve edebiyatta nasıl öne çıktığına kısa bir bakış, bunun nedenine dair bazı ipuçları verebilir. Belirli bir olay halkın hayal gücünü mest ediyor.
Çağlar boyunca sanatsal tasvirler
Eski Mısır’dan bu yana tutulmalar neredeyse her zaman kötü alametler olarak görülüyordu. Bu erken uygarlık için, eğer güneş aniden gökten çalınmışsa, tanrılar arasında kötü bir iş dönüyor demektir.
Gündüz ve gece, güneş ve ay; bunların ayrı kalması gerekiyor. Aksi halde sıkıntılar yaşanıyor.
Hiçbir şey yapmadığı için değil Rönesansgibi ressamlar RubensKaranlık tarafından silinen umudun simgesi olan İsa’nın çarmıha gerilişinin tasvirlerinde tutulmalar da yer alıyor.
Avusturyalı dışavurumcu ressam Egon Schiele, 1907 tarihli “Karanlık Güneşle Çarmıha Gerilme” tablosunda bu kinayeye gönderme yapmaya özen gösterdi; burada sahnedeki tek ışık, hayaletimsi bir ikinci güneşten, İsa’nın halesinden yayılıyor.
Erken modern döneme gelindiğinde, tutulmaların kötü haber anlamına geldiği fikri, dini bir alametten çok siyasi bir alamet olarak kendini detaylandırmaya başladı.
Gece-gündüz, aydınlık-karanlık döngüleri siyasetin döngüleriyle ilişkilendirilmeye başlandı.
İçinde ShakespeareGloucester, 1605’teki “Kral Lear” trajedisi hakkında şunları söylüyor: ‘Güneş ve aydaki bu geç tutulmalar bizim için hiçbir iyiliğe işaret etmiyor.’
Yarım yüzyıl sonra, John Milton “Kayıp Cennet” adlı eserinde güneşe şunu yazdı:
Ulusların yarısında ve değişim korkusuyla
Hükümdarların kafasını karıştırır.
Buradan, küresel nüfusun neredeyse yarısının sandık başına gideceği ve birçoğunun endişe verici ‘değişim’ adaylarını seçmekle tehdit edeceği bir yılda, yaklaşan bu tutulmanın neden bizim tedirginliğimizi her zamankinden daha fazla dile getirdiğini anlamak zor değil. dünya.
Bu sefer, günlük yazarı John Evelyn’in 1652’de “tüm ulusu aşırı derecede alarma geçiren ve neredeyse hiç kimsenin bunu düşünemeyeceği kadar alarma geçiren” bir güneş tutulmasıyla ilgili anlattığı sahnelere benzer sahnelerin tekrarını görebileceğimizi hayal etmek de zor değil. Çalışırken kimse evinden çıkmıyor; düzenbaz ve cahil yıldız gözlemcileri tarafından o kadar gülünç bir şekilde istismar ediliyorlardı ki.”
Ancak şu anda felaket ve kasvet potansiyeli ne kadar güçlü olsa da, bu şekilde olmak zorunda değil.
Tutulmalar son birkaç yüzyıldır sanatçılar tarafından pek çok farklı şekilde tasvir edilmiştir; bunların hepsi korkunç derecede uğursuz değildir.
Örneğin Emily Dickinson’ın, ilk dörtlüğü şöyle olan, başlıksız çok güzel bir şiiri var:
Ve sonra – Sokaklar hareketsiz kaldı –
Eclipse – Pencerede görebildiğimiz tek şey buydu
Ve Huşu – hissedebildiğimiz tek şey buydu.
Daha yakın zamanlarda, tutulmalar elbette Stephen King’den Stephenie Meyer’e kadar popüler kültürde yoğun bir şekilde öne çıkarıldı. Avatar Son Hava Bükücüile Avatar: Suyun Yolu.
Ve belki de istatistikler, bu yıkıcı olayların çoğunlukla hâlâ kötü alamet olarak görüldüğünü doğrulayacaktır. Ama en iyi sanatta her zaman karanlığın arkasından sızan bir ışık vardır.
1927’de güneş tutulması yaşayan Virginia Woolf, günlüğünde karanlığa ilk düşüşü şöyle anlatır: “Birden ışık söndü. Düşmüştük. Yok olmuştu. Dünya ölmüştü.”
Ama sonra, toplanmış gökyüzü gözlemcilerini o anın dehşeti sardığında, renk geri geliyor: “İlk başta mucizevi bir ışıltı ve ruhanilik ile, daha sonra neredeyse normal bir şekilde, ama büyük bir rahatlama duygusuyla. Bir iyileşme gibiydi.”
Çünkü ister gerçek ister kurgu olsun tüm bu tutulmalarda unutulmaması gereken şey, getirdikleri karanlığın geçici olduğudur: geçecek.
