Düşük tempolu Avustralya elektrosundan kutsal bir hip-hop kâsesine, İzlanda’nın en iyi saklanan sırlarından birine kadar, bu ay büyük yıldönümünü kutlayan üç albümden seçtiklerimizi burada bulabilirsiniz.
Euronews Culture, 2024’ün her ayı anılarda bir yolculuğa çıkıyor ve önemli bir dönüm noktasını kutlayan üç albümü tek tek seçiyor.
(Ocak, Şubat ve Mart aylarının üçlülerini bulabilirsiniz Burada.)
Bunlar, bu Nisan ayında sırasıyla 10, 20 ve 30’uncu yaşlarını doldururken (yeniden) keşfetmeyi seçmeniz gereken üç kayıt.
2024’te Turing 10: Chet Faker – Cam Üzerine Yapı
(Yayın tarihi: 15 Nisan 2014)
Nisan ayının ortasında 10 yaşına girecek olan Chet Faker’ın bu ilk elektro neo-soul albümü mutlaka çağlar boyunca sürecek bir albüm değil. Ancak, eğer doğru ruh halindeyseniz, o noktaya gelir. Özellikle de bu ruh hali, çarşafların altına sıcak bir şekilde sarılmaksa.
Avustralyalı şarkıcı-söz yazarı (gerçek adı Nicholas James Murphy, belki de sahne adının Baker’dan iki kez uzaklaştırılmış bir kuzen olduğunu ima ettiğini düşünüyorsunuz) ilk albümü ‘Built On Glass’ı çıkarmadan önce, adından söz ettiriyordu. umut verici EP’si ‘Thinking In Textures’ ve Avustralyalı Flume ile işbirliği yaparak. 2013 Super Bowl reklamında yer alan Blackstreet’in ‘No Diggity’ şarkısının harika cover’ını yayınladıktan sonra viral oldu. İlk LP’sinin heyecanla beklendiğini söylemek yanlış olmaz.
Birçoğu vokal performansından hayal kırıklığına uğradı, ancak eserlerin tamamındaki minimalist kısıtlama, ‘Built On Glass’ı adından da anlaşılacağı gibi hassas kılıyor. İki yarımdan oluşan bir albüm. İlk altı şarkı Faker’ın sakinleştirici, yavaş caz ve Motown etkilerini onurlandırıyor; “Talk Is Cheap” ve “Gold” gibi parçalar öne çıkıyor. İlki tartışmasız albümün en güçlüsü, çıtırtılı ve sıcak bir şarkı, yatakta çıplak bir Pazar sabahı için mükemmel, bacaklarınız sevgilinizin bacaklarının etrafına dolanmış; ikincisi ise daha yüksek tempolu, diskodan ilham alan bir pop şarkısı ve hiçbir şekilde daha az şehvetli değil. Albümün, sizi “dinlerken daha da rahatlamaya ve biraz daha derinlere sürüklenmeye” teşvik eden bir ara bölümün yer aldığı ikinci yarısı, ritmik olarak daha maceracı. Öne çıkanlar arasında ‘Blush’ ve döngülü sentezleri, ‘1998’ ve büyüleyici house ritmi ve dokulu / Posta Servisi benzeri ‘Sigaralar Ve Yalnızlık’ yer alıyor.
Tekrar ediyorum, hiçbiri taş gibi bir klasik değil ve Chet Faker’ın burada zirveye ulaştığına şüphe yok (dijitlik, hayır). Bununla birlikte, zenginlikleri alçakgönüllülüğünün ardında gizleyen rahat bir kayıt arıyorsanız (bir yandan da sabahın erken saatlerindeki sevişme havasının tadını çıkarırken), bu mükemmel bir seçimdir.
Ayrıca Nisan’da 10 yaşına giriyor: Eels’in on birinci stüdyo albümü ‘The Cautionary Tales of Mark Oliver Everett’, ki bu albüm çok az önemseniyor.
2024’te 20 yaşına giriyorum: múm – Summer Make Good
(Yayın tarihi: 12 Nisan 2004)
múm (küçük harflerle stilize edilmiştir) biraz kaba bir el ile dağıtılmıştır.
2000’li yılların başında çıkış yapan Sigur Rós büyük çıkışını yaparken Björk de bir arabanın arkasından yükseklere çıkıyordu. kusursuz üç albümlük seri(ve başyapıtı ‘Vespertine’i bırakmak üzereyken) İzlandalı dörtlü, görünüşte dolu bir sahneye girdi.
Uzatılmış oyun kağıtlarını bir kenara bırakıp başka bir metafora girişmek gerekirse, annem her zaman nedime değildi; onlar yüzük taşıyıcısı konumuna düşmüşlerdi.
2002’deki ikinci albümleri ‘Nihayet We Are No One’ – görünüşte yukarıdaki ifadeleri doğrulasa da – Sigur Rós kadar karamsar ama daha tatlı ve çok daha tuhaf, tatlı ve hassas bir post-rock ilişkisiydi. Bu onlara biraz baskı sağladı ama İzlandalı kardeşlerinin zevk aldığı türden bir sevgiye sahip değildi.
Üçüncü stüdyo albümü ‘Summer Make Good’, diskografilerinde söylenmemiş mücevher olmasına rağmen bunu değiştirmeyecekti. Bu daha karanlık, daha deneysel bir proje, neredeyse tamamen Godspeed You’yu anımsatan düşünceli enstrümantal bestelere dayanan bir şey! Kara İmparator. Çellist Gyda Valtýsdóttir’in ayrılmasıyla yeni bir üçlü oluşan grup, daha ağır elektro aksaklıklara, ürkütücü drone’lara ve soğuk denizin dövdüğü kayaların ve kızgın hayaletlerin musallat olduğu ıssız manzaraların uğursuz görüntülerini çağrıştıran ses duvarı tarzlarına yöneldi. Çarpıcı ‘Nightly Cares’ ve güzel trompet üçlüsü ile samimi ‘The Ghosts You Draw On My Back’ gibi bazı parçalar ‘Weeping Rock, Rock’ gibi şarkıların oluşturduğu tehdidi perçinledi. Kristín Anna Valtýsdóttir’in yalnız sesi çoğu zaman arka planda duyacağınız bir şeye benziyordu; albümün geri kalanı ideal bir korku müziği olabilirdi (‘Stir’in açılışını dinlerseniz resmi anlarsınız). Rosemary’nin Bebeği.
Sigur Rós’un ilk iki albümü gibi, bu ilgi çekici ve uhrevi 20 yıllık çalışma kafanızı karıştıracak kapasiteye sahip. Ancak, iyi bir kulaklık seti almaya zaman ayırın, ışıkları kısın ve dinleyin. Hala İzlanda’nın en iyi saklanan sırlarından biri olarak varlığını sürdüren bir grubun sayesinde, çatlamalar, tıslamalar, gıcırtılar, örnekler ve arada sırada çıkan seslerden oluşan bir dünyayla sarmalanacaksınız.
Ayrıca Nisan’da 20 yaşına girecek: The Zutons’un ilk (ve en iyi) albümü ‘Who Killed the Zutons?’
2024’te 30 yaşına giriyorum: Nas – Illmatic
(Yayın tarihi: 19 Nisan 1994)
Kutladıktan Türün 50 yılıGeçen yıl hip-hop’un kutsal kâselerinden biri bu Nisan ayında 30 yaşına giriyor ve bu atlanacak bir yıl dönümü değil.
Bir sanatçının, özellikle de ilk albümüyse, bir anda efsane bir albüm çıkarması nadir görülen bir durumdur, ancak Nas’ın 1994’te ‘Illmatic’i piyasaya sürerek başardığı da tam olarak budur. O zamanlar New York, Queensbridge’den gelen 20 yaşındaki yeni oyuncu, ilk çıkışını çok az liste başarısıyla gerçekleştirdi; ancak onun, taca yönelik bir “sözlü suikastçı” olarak ortaya çıktığına hiçbir zaman şüphe yoktu. Ve bunu başardı, çünkü ‘Illmatic’ artık Doğu Yakası hip-hop’unda dönüm noktası niteliğindeki bir albüm olarak tanınıyor ve aynı zamanda New York Şehri rap sahnesinin yeniden canlanmasına doğrudan katkıda bulunan bir albüm.
Pürüzsüz akıştan, seslerin ve caz örneklerinin büyüleyici kolajından, sofistike lirik becerisine kadar Nas, New York ve Amerika’nın hastalıklı projelerinde daha geniş ölçekte büyümenin özünü yakalayan yeni bir standart belirledi. Rapçi, ‘NY State of Mind’, ‘Halftime’, ‘It Ain’t Hard To Tell’, ‘One Love’ ve ‘The World Is Yours’ gibi 10 parça boyunca zamansız bir büyü yapmayı başardı. Otuz yıl sonra, Madvillain’in ‘Madvillainy’sinin yanında kalıyor ( geçen ay 20 yaşına girdi), tüm zamanların en etkili hip-hop albümlerinden biri.
Nas, ‘Life’s A Bitch’ adlı parçada “Hayat bir kaltak ve sonra ölürsün” diye ısrar etti.
Pek haksız değil ama ilk çıkışının mirası, hâlâ uzun bir raf ömrüne sahip.
Ayrıca Apirl’de 30 yaşına giriyorum: Nick Cave And The Bad Seeds’in ‘Let Love In’ albümü – albüm hakkında daha fazlası burada; The Offspring’in üçüncü stüdyo albümü ‘Smash’, marş niteliğindeki single’lar ‘Come Out and Play’ ve ‘Self Esteem’i içeriyor; Blur’un ‘Parklife’ şarkısı – burada zaten onların en iyi albümlerinden bir parça yaptığımız için seçilmedik; ülke efsanesi Johnny Cash ve onun muhteşem 81. albümü (81.!!) ‘American Recordings’.
