Queen B’nin 8. albümü çıktı ve Euronews Culture ekibinin iki üyesi bu kararı paylaşıyor.
Beyoncé, bu sabah gece yarısında çıkan yeni albümü ‘ACT II: COWBOY CARTER’ ile geri döndü.
Yazarlarımız Theo Farrant ve David Mouriquand görüşlerini paylaşıyor.
“Son derece kişisel bir zafer”
R&B ve Pop’un hüküm süren kraliçesi Beyoncé, cüretkar bir hareketle, son parçası ‘COWBOY CARTER’ ile country müziğin kalbinde 27 parçalık, ayak parmaklarına dokunarak bir yolculuğa çıkıyor. Şahsen, country ve western müziğinden genel olarak uzak duran biri olarak (Lainey Wilson’a rağmen) ilk dinleyişimde hoş bir sürprizle karşılaştım.
Beyoncé, vokallerin eşlik ettiği canlandırıcı açılış parçası ‘AMERIICAN REQUIEM’den itibaren, geçmiş gerilimlerinin kalıcı yankılarıyla sarsılmaz bir zarafetle yüzleşiyor. Dönen sitarlar ve ruhani armonilerden oluşan bir fon üzerinde, uzun süredir beyaz erkek seslerinin hakim olduğu ve Siyah seslerin dışlandığı bir tarihe karışmış karmaşık bir türdeki yerini savunuyor. 2016’da Country Müzik Derneği Ödülleri’nde The Chicks’le geçişinden sonra karşılaştığı bariz ırkçı tepkiyi şifreli bir şekilde anlatırken, bu albümün hem son derece kişisel hem de politik olduğu daha başından belliydi. “Yıllarca çıplak ayaklarımı sağlam zemine bas. Bunun için ne kadar mücadele ettiğimi bilmiyorlar” diye iddia ediyor.
Beyoncé, albümün ilk yarısı boyunca country müziğinin köklerine derinlemesine iniyor. “Sağlam viski”den “çemberler, mahmuzlar, çizmeler”e kadar, Güney’deki yaşamın canlı portrelerini çiziyor ve Willie Nelson ve Dolly Parton’un efsanevi seslerini de dahil ederek daha da zenginleştiriyor.
Ancak ‘COWBOY CARTER’ taşra klişelerinin sınırlarına hapsolmayı reddediyor. Beyoncé’nin albüm çıkmadan önce kendisinin de belirttiği gibi, “Bu bir Country albümü değil. Bu bir ‘Beyoncé’ albümü.” Onun sözüne sadık kalarak, yükselen ‘SPAGHETTII’ ve çılgınca iyimser ‘YA YA’ gibi parçalar beklenmedik bölgelere yönelerek hip-hop, saykodelik ruh ve flamenko’yu harmanlıyor. 2022 tarihli ‘RENAISSSANCE’ albümündeki dans müziğinin kalıntıları da inkar edilemez ‘RIIVERDANCE’ ve ‘II HANDS II HEAVEN’ albümlerinde yerini buluyor.
Miley Cyrus ve Post Malone’un katkıları memnuniyetle karşılanan bir çeşitlilik dokunuşu katarken, projeyi asıl güçlendiren şey Beyoncé’nin olağanüstü vokalleri ve varlığıdır. İşinin ustası olduğunu bir kez daha kanıtladı. Her ne kadar albümün uzun çalışma süresi (80 dakika) ve ara sıra uyum eksikliği hakkındaki olası eleştirileri göz ardı edemesem de, burada keyif alacak çok şey buldum.
‘COWBOY CARTER’, Kraliçe Bey için son derece kişisel bir zafer ve 2016’da ondan şüphe duyanlar için yankı uyandıran bir “siktir git” hissi veriyor. TF
“Şık, teatral ama kaçınılmaz biçimde bol”
Kraliçe B resmi olarak kendi ülke çağına girdi ve 2022’de ‘RENAISSANCE’ ile başlayan triptiğin ikinci kısmı olan ‘PERDE II: COWBOY CARTER’da daha albümü dinlemeye başlamadan bile keyif alacağınız çok şey var. B’nin, türün beyazlıkla kalıplaşmış çağrışımlarına karşı çıkarak, siyahların country müziğinin köklerini ıslahına olan bağlılığı; Nashville’in bir kısmının yabancıları marjinalleştirmeye açıkça tutunması nedeniyle ‘TEXAS HOLD ‘EM’ ve ’16 CARRIAGES’ single’larını mütevazı bir şekilde yayınlayan önyargılı ABD ülke radyo istasyonlarına yüce bir orta parmak… Teksaslı bir albüm kaydederken “Yıllar önce yaşadığım ve hoş karşılanmadığım bir deneyimden doğduğunu” belirtiyor (muhtemelen 2016 Country Müzik Ödülleri’ndeki görünümüne bir gönderme), Beyoncé’nin sekizinci solosunu, olduğundan çok daha fazla sevmek istedim.
Hive dirgenleri toplamaya başlamadan ve beni bunun zaten zamansız bir klasik olduğunu (Kraliçe’nin her plak düşürüşünde çok hızlı bir şekilde ilan edilen bir şey) olduğunu anlamamakla suçlamadan önce, açıklamama izin verin. Bu kelimeleri yazarken yalnızca üç kez tam dinliyorum. Ancak bunun toplam 240 dakikaya denk geldiği göz önüne alındığında – albümün 27 şarkıdan oluşan güçlü parça listesi (bunların çoğu sözlü ara parçalardır) B’nin bugüne kadarki en uzun listesi olduğundan – sanırım arkasında durabileceğim bir değerlendirmeye geldim.
Güçlü bir şekilde başlıyor ve 10. parçaya kadar sürüyor. Miley Cyrus ve Post Malone’un olduğu orta ila orta parçalar da dahil olmak üzere, 11’den 19’a kadar orta bölümde beni tamamen kaybediyor. Daha sonra albümde öne çıkan ‘YA YA’ ve ‘RIIVERDANCE’ ve ‘II HANDS II HEAVEN’ şarkılarının çift dokunuşuyla beni geri kazanıyor (her ikisi de ‘RENAISSANCE’da kendi evlerindeymiş gibi geliyor). Daha sonra genel olarak tatmin edici bir sonuca varılıyor.
Beyoncé’nin pop şarkılarını ve R’n’B’yi country tarzına nasıl dahil edip birleştirmeyi başardığına hayret ediyorum. Baştan sona kusursuz ve ilgi çekici. Ve en çok endişelendiğim iki parça – The Beatles’ın ‘Blackbird’ cover’ı ve Bey’in Dolly Parton’ın ‘Jolene’ şarkısını yorumlayışı – sonunda öne çıkanlar oldu. İlki, Paul McCartney’nin aslında 1957’de Arkansas’ta tamamen beyazlardan oluşan bir liseye kaydolduktan sonra ayrımcılığa maruz kalan Little Rock Nine’dan ilham aldığı göz önüne alındığında yeni boyutlar kazanan sadık ama dokunaklı bir kapak. Melodiye, Black country şarkıcıları Brittney Spencer, Reyna Roberts, Tanner Adell ve Tiera Kennedy’nin uyumlu vokalleriyle dört adet tam dolu tabanca verilerek, şarkı sizi yanlara savuracak heyecan verici bir müjde marşına dönüşüyor.
Dolly cover’ının başında, Parton’ın kendi sözleri ile “güzel saçlı fahişe” arasındaki paralelliklere dikkat çeken, Beyoncé’nin “Becky ile Becky” diye seslendiği 2016 şarkısı ‘Sorry’ye gönderme yapan bir sözlü ara bölümü yer alıyor. Aldatan kocası Jay-Z’nin (sözde) fahişesi olarak “güzel saçlar”. “Hey bayan Honey B, bu Dolly P” kısmı ve “Tür ne olursa olsun, gönül yarası aynı etkiyi verir” kısmı beni biraz utandırdı. Açıkçası tüm ara bölümler bir süre sonra yorucu olmaya başladı. Ama sonra B’nin vokallerini öne ve merkeze koyan ve orijinaline biraz katkı sağlayan gerçek cover geliyor. Beyoncé’nin ateşli değişiklikleri arasında “Erkeğimden neden etkilendiğini kolayca anlayabiliyorum / Ama bu dumanı istemiyorsun / Öyleyse atışını başkası için yap” gibi satırlar yer alıyor.
Kısaca ‘YA YA’ya geri döneceğim; Tina Turner, sıra dışı bir kare dansa giderken Nancy Sinatra’nın ‘Bu Çizmeler Yürümek İçin Yapıldı’ ve Beach Boys’un ‘İyi Titreşimleri’ şarkılarını örnekleseydi ne olurdu? . Evet, göründüğü kadar iyi.
Tüm çekincelerime rağmen, albüm hala akılda kalıcı, şık ve teatral ama kaçınılmaz olarak bol. Benim açımdan klasik statünün gerisinde kalıyor – ACT I’in aksine, daha en başından beri Achy Breaky Heart’ı taşıyordu. ‘RENAISSANCE’ house müziğin unutulmuş veya reddedilmiş Siyah (ve tuhaf) köklerini araştırırken, bunu daha tutarlı bir şekilde ve fazla abartmadan yaptı. Şarkı sözleriyle konuşursak, Amerikan kinayelerinin ve ülke belirteçlerinin çokluğu dikkate alındığında ‘COWBOY CARTER’ın kilometresi değişecektir. Ama belki de asıl mesele budur; göz ardı edilmesi zor yapay elmas, viski ve çakal kutularını işaretlemeden bir türü geri kazanamazsınız. Ancak ‘rönesans’, pek çok klişeye kapılmadan, konseptini daha sıkı kavradığını hissetti.
Yine de bana Beyoncé’nin şöhretine ve itibarına sahip, bu kadar cesur ve sınırları zorlayan bir projeyi hayata geçirebilecek kapasiteye sahip bir sanatçı söyleyin. Ne yapamaz?
Aklımda bu soru varken, ACT III’ün ekose ve çengelli iğnelerle süslenmiş kapağında bir at bulunan bir punk rock macerası olmasını hâlâ umuyorum. DM
