Rose Glass, Kristen Stewart ve Katy O’Brian’ın iki elektrik performansıyla desteklenen canlı, etkileyici bir zafere imza atıyor.
Galli yönetmen Rose Glass’ın 2019’daki ilk uzun metrajlı filminden çıkarken Aziz Maud, Üstümden kurtulamadığım uzun bir ağıt içinde kaldım.
Beyin dediğim çürüyen meyve tabağı nihayet işlevlerine devam etmeye karar verdiğinde, tutarlı bir şekilde nefes almayı düşünebildiğim tek düşünce şuydu: “Siktir.”
Küfürlü patlamalarımdan da anlaşılacağı gibi, yeni bir sinematik ses keşfetmenin benzersiz derecede sarhoş edici bir yanı var. Ancak bu kadar katmanlı ve sinir bozucu bir kartvizit, ikinci sınıfta yaşanan korkunç çöküş riskini de beraberinde getiriyor.
Görünen o ki, Glass’ın daha büyük, daha cesur takibi, onun Julia Ducournau gibi bir yetenekle orada olduğunu doğrulamaya hizmet ederken, yersiz korkular ortaya çıkıyor ( Çiğ, Titan), Natalie Erika James ( Kalıntı) ve Prano Bailey-Bond ( Sansür) henüz genç olan bu yüzyılın en farklı ve heyecan verici sinemasal seslerinden bazıları.
Dışarı çıktıktan sonra bir F-bombası atmamış olabilirim Aşk Kanayan Yalanlardırancak karşılaştırıldığında ne kadar kökten farklı olduğu göz önüne alındığında Aziz MaudGlass’ın bukalemun yörüngesi hakkında zaten kutlanacak çok şey var.
Aşk Kanayan Yalanlardır sizi 1980’lerin New Mexico’suna geri götürüyor. Orada, pis bir spor salonunda sonu olmayan bir işte çalışan ve hayatında daha fazlasına ihtiyaç duyan Lou (Kristen Stewart) ile tanışırız. Serseri ve hırslı vücut geliştirmeci Jackie (Katy O’Brian) kasabaya gelip biraz demir pompalamaya gittiğinde bir şeyler olur.
Bağlantıları hemen kurulur ve ilişkileri geliştikçe, kısa süre sonra Lou’nun kadın düşmanı ve istismarcı kayınbiraderi JJ (Dave Franco, kefal kesimi yapan Dave Franco) şeklinde büyük bir engelle karşılaşır. İtaatkar karısı Beth’i (Jena Malone), daha önceki dayaklarından daha ağır yaralarla hastaneye gönderir.
Lou’nun JJ’in saldırısı nedeniyle üzüldüğünü gören, kısa süre önce steroidlerin zevkini keşfetmiş olan savunmacı Jackie öfkelenir ve çenesi kırılır. Bu, çifti Lou’nun görüşmediği babası, suçlu, silah kaçakçısı mafya babası Lou Sr. (Ed Harris) ile çatışma rotasına sokacak bir olaylar zincirini başlatır.
Kategorize etmek cazip geliyor Aşk Kanayan Yalanlardırbir tutam intikam macerası olarak Thelma ve Louise ya da vücut dehşetiyle flört eden tuhaf bir benzetme, hatta ileriye dönük ama retro hissi veren bir kara film. Bunların hepsi öyle ama sanki Aziz Maud, heyecan verici bir şekilde kolay sınıflandırmaya meydan okuyor ve bu konuda daha güçlü.
Glass’ın her iki filmi de aşırıya kaçılmış bağlılık ve inanç ya da aşk gibi çok güçlü bir duygunun bir insanı nasıl tüketebileceği konusunda benzer bir temayı paylaşıyor. Hatta dünya görüşlerini zararlı bir şekilde çarpıtıyorlar.
Çıplak kemik senaryosu Aşk Kanayan Yalanlardır küçük kasaba suçu açısından pek orijinal görünmüyor, ancak sinir bozucu derecede dokunsal infaz, kendi türünde heyecan verici. Kelimeleri küçümsemeyeceğim: her şey çalışıyor. Dinamik görsel tempo; grafik şiddet; İster spor salonundaki kasların kasları, isterse mükemmel bir şekilde mercek altına alınmış seks sahnelerinde dolaşmış uzuvlar olsun, vücutların filme alınma şekli; anlatının büyük bir kısmına nüfuz eden karanlık mizah anlayışı; Glass, bir folie à deux önermek için gerçekliğin sınırlarını bulanıklaştırdığında, bağımlısı olmanızı sağlayan o sürükleyici yakın çekimler…
Devam edebilirim ama bu liste saçmalığının da sınırları var.
Yönetmen bir şekilde tüm bu unsurları bir araya getirmeyi ve tutarlı bir vizyon yaratmayı başarıyor. O yalnız değil, kusura bakmayın. Bir kez daha ekip olarak Aziz Maud görüntü yönetmeni Ben Fordesman ve editör Mark Towns’la birlikte Glass’ın kesin yönünü destekleyen, elle tutulur derecede akıcı ve sarhoş edici bir atmosfer var. Paul Davies’in, 2024’ün en iyi film müziklerinden biri olması beklenen filme mide bulandırıcı derecede duyusal bir boyut kazandıran dokulu ses tasarımı özellikle dikkat çekicidir.
Oyuncu kadrosu muhteşem ve Stewart ile O’Brian’ın elektrik dönüşlerinin ötesinde unutulmaz performanslar da var; özellikle de incecik saçlı (bunu sevgiyle söylüyorum) tehditkar, haşlanmış testis gibi görünen Ed Harris ve Daisy rolündeki Anna Baryshnikov. Sarılıklı takma dişler ve sevdalı bir kız öğrenci tavrıyla tamamlanan ikincisi, gerçek bir zevktir – bu, beklenmedik bir şekilde filme sonu için mükemmel bir şans verir.
En önemli konuşma noktalarından biri (burada tamamen bozulmayacak), son perdedeki oldukça çirkin bir gösterişti; bu, Jackie’nin film boyunca deneyimlediği kademeli metamorfozun bir şekilde habercisiydi.
Gonzo doğası herkeste işe yaramayacaktır ama zamanı geldiğinde çılgına döner. 50 Ayaklık Kadının Saldırısı-geleceğin gece yarısı filminin vazgeçilmezi olan bu filmin iki temel yönünü destekleyen bir değişim.
Birincisi, daha önce spor salonlarının fazlasıyla ciddi tabelalarında görülen zehirli, tamamen Amerikalı aşırı onaylama duygusu (“Yalnızca kaybedenler vazgeçer”; “Acı, vücudu terk eden zayıflıktır”). Hikâyenin geçtiği ortam belirgin bir Amerikan havası taşıyor ve Glass’ın filminin olası bir okuması şu olabilir: Bu kadar aşırılığın ve Amerikan Rüyası hayal kırıklığının olduğu bir ülkede, her şeyi tüketen duyguların teşvik edilmese bile teşvik edilmesi şaşırtıcı olmamalıdır. . Çoğunlukla şiddet içeren aşırı uçlara.
İkincisi ise daha evrensel ve önemli ölçüde daha moral vericidir; bu sorunun özünde yer alan bir sorudur. Aşk Kanayan Yalanlardır: Tutkuyla sevdiğiniz kişi için ne yapmazsınız?
İyisiyle kötüsüyle, arzunun takıntıya dönüştüğü göz önüne alındığında, bu size aşkın sadece bir uyuşturucu olmadığını hatırlatır. Onun theilaç.
Kalp atışlarını hızlandıran vuruşun için teşekkürler Rose Glass.
Aşk Kanayan Yalanlardırşu anda Portekiz, İzlanda, İspanya ve Hollanda’da gösterime giren film, Nisan ayı boyunca ve Mayıs ayının başında Avrupa topraklarında da gösterime girmeye başlıyor.
